Zeszyt ból, Alicia Slob

Niebo zgasło w aksamitnej szacie twojego ciała.
Skóra twa delikatna w półmroku promieniała.
Dotyk mój był sprawcą grzechu.
Nie obeszło się to echu.

Smagałeś moje wargi z pieszczotą.
Robiłeś to z tak wielką ochotą.

Gdzie dziś jesteś? Czy w ogóle istniejesz?
Może byłeś jedynie wytworem mojej wyobraźni.

Dziękuję, że Cię nie ma.
Mam do kogo pisać niewysłane listy.
Składam z nich origami
-kwiaty z kartek, tulipany.
W listach piszę,
Że mnie dawno pan nie tulił.

Dziękuję, że Cię nie ma.
Życie Twoje, mam nadzieję,
Złapało wiatr w żagle.
Trzymaj ster, łap kierunek skarbie.
W listach piszę,
Że spotkamy się na Mazurach.

Dziękuję, że Cię nie ma.
Mam tyle czasu dla nikogo.
Spędzamy go razem,
Od zawsze wiernie czekał obok.
Z listów wiedziałbyś,
Że z nikim nie jest tak dobrze.
(jak z Tobą)

Dziękuję, że Cię nie ma.
Choć bardzo to uwiera.
Nadal wolę milczeć z Tobą,
Niż rozmawiać z innymi.
W listach piszę,
Że bez Ciebie słowa mi już nie smakują.

Żałośnie pisać listy nigdy nie wysłane.
Dałam im duszę,
A są niechciane.

rozdźwięk
to cisze między nami
dwie rzeki słów
bez wspólnego morza

to zgrzyt gdy
pragnienia staczają się
ze szczytów oczekiwań
w piekło niezrozumienia

to stukot piersi
miarowo szybszy niż oddech spokoju
słucham go dziś nocą
bojąc się o jutro

Witam Pana
Chciałabym się pana zapytać, jak to jest bawić się moimi uczuciami?
Wchodzić butami w życie i deptać najważniejsze wartości.
Sprawić, że się człowiek przywiążę, a potem nożycami obciąć tą nić, która nas łączyła.
I być zimnym.
Zimnym jak lód.
Jakie to uczucie zostawić osobę krwawiącą na drodze zwanej życiem.
Jeśli chce pan wiedzieć, chętnie wyjaśnię.

wyrwijcie mi oczy
szkoda słonej wody
szkoda zachodu
oglądać w pojedynkę
wyrwijcie oczy

zalepcie woskiem uszy
wytężam słuch może zadzwoni
kto mi zapłaci za tę naiwność
bezcenną wiarę w słodycz obietnic
zalepcie uszy

zdejmijcie ciężar
z serca to kowadło żalu
wybijcie z głowy młotem głupoty
dobijcie ratujcie

tak kąsa
syreni śpiew erosa

Często mówimy jednym wierszem. Ale przychodzi dzień, gdy wiersz kaleczymy osobną puentą, która staje się preludium do samotności...

Miałem żałować, że się zgubiłem
Że wyciągnąłem dłoń i wyszeptałem słowa
A ja się cieszę, że w nurcie życia
Znalazłem bulwar o Twoim imieniu

Niejasny
Nieprosty
Nieoczywisty

Falą uderzam o piaski nabrzeża
I zbieram ze sobą tylko kamienie
Lecz wolę odpływać z niczym przy Tobie
Niż zbierać wszystko u źródeł sumienia

Nie przerwę tamy i nie zaleję biedaków
Nie przeleję się przez brzegi Twoich wartości
Ale nie żałuję tego, że płynę przy Tobie
A jedynie tego, że nie mogę Cię zabrać ze sobą

Jesteśmy jedni dla drugich pielgrzymami, którzy różnymi drogami zdążają w trudzie na to samo spotkanie.