Zeszyt Aktualne, Cailleach

Nie ukrywam, że lubię marzenia, których realizacja jest możliwa, byleby mocno się postarać. Już samo staranie się daje wtedy satysfakcję.

I zasnę dziś bez serca, bez uczuć
I pomyślę dziś na świeżo, inaczej.
Wyrwę duszę moją z gęstej chmury zmartwień
Poprowadzę ją prosto do mego umysłu.
Odnajdę w nicości drogę
W ciemności światło zamknę.
Porwę objęcia Twoje w moje życie martwe.
Nie chcesz tego słuchać
Szkoda, bohaterstwo odnajdź
Życie zrozum, pojmij wreszcie czym jest.
Ewakułuj, przeprowadź drogą wolną.
Papierosa zapal, w dymie odnajdź sens... Istnienie?
Czym jest? Śmiercią powiem.
Nie ma boskości w trwaniu, w dziele mej świadomości
Dokończę istnienie, bycie, zdanie.
Zaistnieję walką i honoru kroplą... Cieniem.

Jeśli choć raz w życiu złapie się słońce... Już zawsze będzie się tęsknić za jego ciepłem.

Jak morze piękne jest nasze uczucie
Morze które nigdy nie będzie suche
A to co między nami zamienia się
Już w mokrą pustkę
W pustkę na którą czasem pokropi deszcz

nadziejo, ja wiem
że ty umierasz ostatnia
lecz gdzie cię szukać
gdy wokół same groby
i tornado nagrobki porywające
przeszłych pokoleń
i historii ziemi naszej

nie dajesz zasnąć
gorącym ołowiem serce parząc
łzami oczy, niczym kwasem wypalasz
prowadzisz mrokiem w nieznane
niczym kat na zatracenie
jakoby Charon swoją łodzią
rzeką zapomnienia chcesz przepławić

wciąż szukam twych śladów
blasku kaganka w tunelu
bo wiem że jesteś w duszy zakamarkach
niczym w katakumbach dziejów
choć niewidoczna ogień podsycasz

więc wskaż swe blade oblicze
wskaż źródło twego istnienia
i tu na dróg rozstaju, pod krzyżem
pozwól uwierzyć po raz ostatni
i żyć, jego testamentem

Człowiek może i uczy się na błędach, ale jeśli kocha, to wciąż popełnia jeden i ten sam - ufa, choć już tyle razy się zawiódł...

Zła, że ludzie nie pamiętają o złożonych obietnicach? Miej żal do siebie.
Za mało znaczysz, by chcieli dotrzymać danego Ci słowa.

Nie muszę być alkoholikiem, by potykać się o rzeczywistość, wtedy gdy idę chwiejnym krokiem. Nie muszę też być abstynentem, by myśleć trzeźwo...

- Obiecałam sobie, że kiedyś odpokutujesz każdą minutę mojego płaczu, każdą sekundę mojej rozpaczy.Teraz jednak nie mogę nic z siebie wykrztusić. Te wszystkie słowa nie przeszłyby mi przez gardło. Układałam te cholerne monologi godzinami, a teraz nie potrafię sobie nic przypomnieć. Kompletnie nic.

Załamała bezradnie ręce. Zapadła niezręczna cisza, ale ona nie zwróciła na nią uwagi, jej myśli pochłaniało coś innego.

- O czym myślisz?

- Wiesz, mam ochotę pokazać ci zdjęcia z poprzednich wakacji i opowiedzieć, jak wyobrażałam sobie, że chodzimy razem po nadmorskim kurorcie i trzymamy się za ręce, leżymy na piasku nad niebieską laguną i chlapiemy się słoną wodą Morza Czarnego. Wieczorem robimy setki zdjęć i w szale namiętności kochamy się na plaży do rana. Ale tak naprawdę byłam tam sama. Spełniało się moje największe marzenie, a Ciebie tam nie było.

- Nawet nie przypuszczałem, że jeszcze o mnie myślisz.

- To jeszcze nic. Wiesz co było najgorsze? Poranki. Za każdym razem, gdy się budziłam wyobrażałam sobie, że całujesz mnie w kark, a wtedy dreszcze przechodzą moje ciało. Ciebie tam nie było, nie całowałeś mnie, a jednak czułam dreszcze.