Zeszyt *, videogames

Zakładam płaszcz ze słów Twoich,
By otulić ciało Twym zapachem.
By znów poczuć jak unosisz moje zmysły
Nie dotykając , nie patrząc..
Twych słów niedosyt mam ciągle.
Dotykasz mej duszy i znikasz.
Na długo..
Upojona subtelnością Twą i siłą,
Pragnę...

Jak ciężko jest podnieść głowę do góry
i znów się uśmiechać

gdy gaśnie ktoś, kto uczył żyć

jak trudno samemu dalej iść....

Wyżęte ze złudzeń myślenie
suchym żalem kleci słowa…
zapisem znacząc wspomnienie
gdzie nie ma posłuchu już mowa.

Bez żalu, lecz w smutku szarości
wersów szept powraca wstecz…
po dotyk ostatni szalonej miłości
nim ją usiecze zapomnienia miecz

Kiedyś nad wszystkim pochyli się pora
Wszystkiego kiedyś dotknie kresu czas...
Lecz nim cokolwiek zniknie jak kamfora
Wpierw wybrzmi ton, że nie ma już nas…

Już wolę nic nie mówić,
zamknąć się w swojej ciszy,
żadnych emocji nie budzić,
co w sercu- nikt nie usłyszy.
Już wolę przemilczeć to zdanie,
które w ustach aż pali,
nim coś złego się stanie,
nim słowo któregoś z nas zrani.
Ty możesz mówić do woli,
wszystko dzisiaj wybaczę,
nawet jeżeli zaboli,
nawet jeżeli zapłaczę.
Pozwól mi milczeć przy Tobie,
nie każ mi mówić choć raz,
pozwól zostawić mi w sobie,
to co wie każde z nas.
A teraz zamilczmy oboje,
niech słowa ustąpią słabości,
w tej chwili zostańmy we dwoje,
w tej jednej chwili miłości..

To wszystko opowiedziałam ci pierwszego dnia, kiedy spytałeś, dlaczego nie mogę swobodnie oddychać. Nie wiedziałam wtedy, że twoje pytanie było podstępem. Nie chodziło ci o genezę mojej choroby. Chciałeś wiedzieć coś znacznie ważniejszego; chciałeś wiedzieć, w jaki sposób urodził się mój upór, moja miłość, mój ból.

Kiedyś usiądę przy tobie
na skraju twojego milczenia
i źrenic pochmurność zahaczę
o piorunochron zbyt cichych myśli

Może wiatr porywisty połączy
rozdarty na pół chmur ocean
może ocalić jeszcze zdołamy
błękit który nie mógł się przyśnić