Zeszyt 2016, Cailleach

I zasnę dziś bez serca, bez uczuć
I pomyślę dziś na świeżo, inaczej.
Wyrwę duszę moją z gęstej chmury zmartwień
Poprowadzę ją prosto do mego umysłu.
Odnajdę w nicości drogę
W ciemności światło zamknę.
Porwę objęcia Twoje w moje życie martwe.
Nie chcesz tego słuchać
Szkoda, bohaterstwo odnajdź
Życie zrozum, pojmij wreszcie czym jest.
Ewakułuj, przeprowadź drogą wolną.
Papierosa zapal, w dymie odnajdź sens... Istnienie?
Czym jest? Śmiercią powiem.
Nie ma boskości w trwaniu, w dziele mej świadomości
Dokończę istnienie, bycie, zdanie.
Zaistnieję walką i honoru kroplą... Cieniem.

Cóż nam daje nauka na błędach skoro popełniamy je ponownie, a robiąc to po raz kolejny zawsze mamy tego pełną świadomość.

Pamięć serca unicestwia złe wspomnienia, wyolbrzymiając dobre, [...] dzięki temu mechanizmowi udaje nam się znosić ciężar przeszłości.

Ogarnął mnie smutek przed daleką drogą. Prawda, messer, że taki smutek jest czymś naturalnym nawet wtedy, kiedy człowiek wie, że u kresu tej drogi czeka go szczęście?

[...] najgorszą samotnością nie jest ta, która otacza człowieka, ale ta pustka w nim samym, kiedy z kraju nie wyniósł ani cieplejszego spojrzenia, ani serdecznego słówka, ani nawet iskry nadziei...

Pamiętasz?
Jakie to piękne słowo, pod warunkiem, że ma się je do kogo powiedzieć.