Król śniegu

Żyjąc, gdzie codziennością jest lód
Nieobcy powinien mi być chłód
Nie przywykło serce i boli
Nie nauczy się lodu roli

(Ja)w kącie, zakurzona zabawka
Leży cicho, lecz serca czkawka
Zachowuje rytm duszy w ciszy
W wierszu, jak obraz światłem w kliszy

Pogodzona z losu wyrokiem
Odprowadza kamiennym wzrokiem
Ludzi, co na skamieniałości
Budują poczucie wartości