Asterion

Dzięki Ana...

ojj to szukanie na szybie śladu... tego dnia, który mógłby...zmienić wszystko... cudowny wiersz... zabieram do zbioru ulubionych

Dario, dziękuję, że zajrzałaś do mnie i pozdrawiam cieplutko:)

Adnachiel... na tak piękne słowa, mogę odpowiedzieć jedynie słowami najbliższego memu sercu wiersza:

"Powoli wyjdź przed bramę, nie odwracaj głowy,
I zerwij parę złotych, poranionych liści.
Proch ci zostaje w dłoni, rozwiewa się, ginie,
I słyszysz tylko ogród, co dyszy jak chory.
Złociste liście zginą i jesień ta zginie,
I złe — i dobre nawet — miną gwiazdozbiory.
Więc po cóż nam — jak gwiazdom zagubionym
w mroku
Spalać się ogniem wiecznie, kiedy chłód nas czeka?
Po cóż świecą plejady i łzy w twoim oku,
Gdy je ogarnia czarna przemijania rzeka?"

Wszechświat skończył się... w oczach, niby gwiazd utrata,
Utkwiła mu ta nagła skończoność wszechświata.
Zmógł się z lotem ostatnią swych pragnień bezsiłą.

I odtąd już go nigdy w wszechświecie nie było.

piękny cóż więcej napisać, słowo zbędnym się wydaje
pozdrawiam ciepło :)

Chciałabym kiedyś sprostać Waszym wspaniałym słowom...
Dziękuję serdecznie Dziewczyny, miłego popołudnia życzę;)

Och giulietko jesteś prawdziwą wrażliwą romantyczką, jestem pod wrażeniem wiersza, czytam i czytam, mogłabym czytać Twoje wiersze bez końca:))

Pozdrawiam serdecznie:)

To ja Magdo...dzękuję..zachwycasz mnie każdym..swoim wierszem, tyle w nich mimo wszystko, deliktności....:):)

Julio, Danielu...
Dziękuję;)

"...i serce ogrzewa ci myśl
że gwiazdy
gdzieś nad nami istnieją..."

I gwiazdy te, oświetlają nam drogę, po której każdgo dnia... do siebie...w zachwycie...zmierzamy!

Kolejny cudowny wiersz...Magdo...dziękuję:):)