Biała piosenka
Znów białymi gwiazdami
Niebo oczy nam mami
Po niebieskich wiodąc nas łąkach
Biel świat tuli w ramionach
I ze słońcem w pokłonach
Klęka śniegiem w nieba przedsionkach
Brniemy srebrną doliną
Nim szronu suknie łzą spłyną
Po słonecznej spadną snów rzęsie
Jeszcze swojej gwiazdy szukamy
Póki Anioł śpi ze skrzypcami
Nim nam zagra ostatnią piosenkę
Wtedy w półobrocie staniemy
Oderwani zbyt nagle od ziemi
Jeszcze łza się spóźniona potoczy
Wiatr się zerwie na chwilę
Zgasi w źrenicach motyle
Oby twoją dłonią los zamknął mi oczy
21 December 2011, 19:01
Czy ja wiem Julio czy zaraziłam się smutkiem, raczej nigdy nie pisałam wesołych wierszy, bo jakoś łatwiej mi smutek zamykać w bezkształtach słów...
Nie miał być najsmutniejszy, ale nie mam widać zbyt wielkiego wpływu na nastrój moich wierszy;)
Dziękuję serdecznie za opinie i pozdrawiam;)
21 December 2011, 18:56
Magdo...zaraziłaś się...moim smutkiem? :):):):) Chyba nigdy nie czytałam tak smutnego Twojego wiersza?
Ale jakby nie było....tak pięknie tylko motyle zgasić mogą...źrenice
21 December 2011, 17:34
Szczerze mówiąc nie liczyłam akcentów (cokolwiek miałaś na myśli) , bo to nie miała być piosenka tylko wiersz:)
Tytuł jest metaforą.
Dziękuję za opinię Aniu i pozdrawiam również:)