Betonowy Babilon

Zniknęły już z oczu betonowe lasy
Za horyzontem już tylko nieznane
Zamilkły odgłosy, zamarły hałasy
Widać jedynie błękity falowane

Zamykam oczy w spokoju błogim
Nie lękam się ani fal, ani sztormu
Nie tęskno mi za stołem drogim
Nadzieja mi zamiast pokarmu

Betonowy Babilon płonie
W górę unoszą się smugi
A rozwścieczone słonie
Miażdżą i panów i sługi

Otwieram oczy nie patrząc za siebie
Nie lękam się już nawet śmierci
Bowiem czego szukam znajdę w niebie