Odlejcie dzwon!

Ze wstydem patrzę na tych,
co szczęśliwe dni liczą
ilością zebranych butelek
i rozdeptanych puszek.
Zbieracze ludzkich historii
depczą sumienia
twardsze niż stal.
Brzęk butelek,
skrzętnie chowanych
do worka codzienności,
przywołuje na myśl tych,
co żyją pod baldachimem nieba.
Wstydzę się na widok człowieka
z tobołkiem zebranego chleba.
Współczucie, wyciągnięte ze śmietnika,
śmietnika ludzkich historii, woła:
Nie kujcie serc z kamienia!
Odlejcie olbrzymi dzwon
-niech poruszy sumienia ze stali.