Pod osłoną nocy.

Ze smutkiem jej nie do twarzy,
O księciu z bajki wciąż marzy.
Lecz gdy księżyc snem ją otuli,
Mrok ostrzy już zęby Drakuli.
Zatopić je w jej szyi pragnie,
By pragnienia wyssać dosadnie.
Jednak skóry jej nie skaleczy,
Bo książę przybywa w odsieczy.
Poczwarę mieczem ostrożnie przegania,
Uważa, by krwią nie zabrudzić posłania.
Po czym dyskretnie usuwa się w cień,
Jej ofiarując spokojny sen.
Nazajutrz swe oczy otwiera dziewczyna
I znów o swym księciu marzyć zaczyna.