Poranki w kolorze sepii

Agnieszko, dokładnie... ten czas... nie można go zatrzymać, ale czasem udaje się spowolnić... ;)

Xav, niczego więcej nie można sobie życzyć, dziękuję.:)

Joasiu, ja tylko staram się go czasem uchwycić między wierszami.;)

Aga, o tak, łatwiej udźwignąć los gdy dłonie z innymi splecione...

Adnachiel, o Twój błękit zawsze jestem spokojna, mogę zatem jedynie niepokoić się o te uciski w sercu... ;)

Dziękuję Wam za te opinie, którymi malujecie mi świat na niebiesko:)

Twoje wiersze są przyczyną niewypowiedzianego ucisku w moim sercu.
Sprawiają, że nagle brak mi powietrza.
I tylko błękit nie płowieje mi w oczach :)

Piękny wiersz...

Ty to potrafisz stworzyć nastrój.

Piękny wiersz Giulietko ,zatrzymał na moment ten przemijający nie ubłagalnie czas-pozdrawiam serdecznie :)

Aniu, dziękuję niezmiennie za komentarze i obecność:)

Doroto, miło mi Cię tu widzieć, chyba po raz pierwszy.

Dziękuję za opinie. Pozdrawiam serdecznie.

"i tylko błękit nie płowieje nam w oczach"- piękne, podobnie jak cały tekst.

Jak Ja uwielbiam Twoje wiersz...
Piękny ! :)
Zabieram :)
Pozdrawiam