Festina Lente

Zatopiony w śniegu po szyję
Kroczę na północ czując dno
Stojąc na palcach jedynie
Mroźne pustynie żalem jęczą
Porcelaną brwi ozdobione
Zamykam oczy
Skórą stapiając człowieczeństwo

Stąpając potem po kruchym lodzie
Kieruję węch w teraźniejszość
Opuszki dyrygują drogą przeszłą
I nasłuchuję pasaży na chłodzie
Czując choć trochę allegretto