Nie ma mnie

zamykam ciało w klatce
było mnie wszędzie zbyt pełno
choćby
na kromkach chleba
między palcami
w szemraniu zakurzonych słów
w sercu co miało bić równo
a oszukiwało jak zegarek
widocznie
esencja wykorzystanego szczęścia
uleciała
jak zapach kawy
w ziarenkach