laudanum

zaszyta w niepamięci kokonie
nie widuję pod powiekami już słońca
i tylko w deszczowe noce
spoglądam niebu w twarz
by moja zmęczona szarość
esencją błękitu przemokła

czasem słyszę znajomą melodię
która spada z nieba jak śnieg
i przenika do zimowej komnaty
jak światła ciepła kropla