szorstkość nieszczęścia przemijania lata

zachodzące słońce żółci
świat i tak posępny tej pory roku
milczą drzewa zawstydzone swą nagością
wiatr porwał ich szaty, cieszące oko latem

i znów przyszły łzy nie w czas
już nie ma co podlewać
gdy w przeciągu stoi świat