Lód

Wysoko na niebie świeci
lecz nie ogrzewa
Zimnym światłem wita
i żegna obietnicą lata
którego nadejścia nie widać
Na noc zamienia się z bratem
również nieczułym, zimnym
głuchym na błagania i groźby
człowieka z sercem jak lód
Jego nie ogrzeje już słońce
nie skąpie w ciepłych promieniach
dla niego zimne, gasnące
takie zostanie jak teraz
I nawet gdyby poleciał wysoko
wzbił się pod niebo jak Ikar
nie poczuje gorąca w skrzydłach
tylko chłód twardej ziemi
na której leży teraz