Skrajne wynaturzenie - efektywne cięcia

mazią wycieknę z dziupli zatęchłej
spłynę korą grubej obojętności
porozkładam się między jej szparami
resztkami mnie spełznę na zieleni łono

obmywa beże osobie niegodnej
nic nie wspomina o ludzkiej miałkości
jest cierpliwa nie raczy roztrząsaniem
spogląda czasami ku nieboskłonie

tak wypruta z drzewca miejscowego
już powinnam a jednak nie próchnieję
okaleczam niewinny dotyk rosy
patrzę w kałużę pełną rdzawości

nie mam już w sobie nic logicznego
nierówne krawędzie podmuch owieje
zło spłynie po mnie tym co łzą nazywasz
nie spodziewając się kroku przyszłości

wnet wilgotne ślepia zobaczą prawdę
przynależności do ogromnego świata
sztyletując istnienia pod stopami
niechybnie czynię krzywdę wszechobecną

i rozmywam się drzazgą w odmętach
teraz naiwnością powinnam się zwać
czując ból zadany przez samą siebie
jestem częścią natury - płytką niecką

http://www.youtube.com/watch?v=Gd9OhYroLN0