chwila we dwoje obcych
wychylasz się spojrzeniem
u progu ponowienia gestu
zawieszając oddech
odurzeni balansujemy na węzłach sieci czasu
kołysanej amplitudami myśli
jak owady wibryssami wyczuwając linę
pod nami wciąż szybciej spadająca przestrzeń
w labiryncie palców zamykane przyciąganie
owija nas wokół siebie znacząc trajektorie
podwójnego wahadła
wstążki uczuć w obcych rękach
cicho opuściliśmy drgający punkt
rozdroże - jedną z komórek losu
mieszczącą wszystkie możliwości
w tańcu dusz jesteśmy pełni
do połowy
14 March 2017, 14:59
Adnachielu - Znam swoje granice. Myślę, że moim tekstom bliżej jest do początku górskiej wędrówki niż do latania. :)
Jednak bardzo mi miło usłyszeć, że wiersz Ci się podoba.Echo_ - Dzięki, później się zorientowałem. Miło, że zajrzałeś/aś.
Pozdrawiam. :)
(Tekst trochę dopracowałem)
13 March 2017, 17:47
Wspaniały wiersz.
Ale u Ciebie inaczej być nie może.
A przynajmniej, jeszcze się nie zdarzyło i wątpię, by zdarzyć się mogło :)
Oby nigdy nic nie wytrąciło Ci pióra z ręki.