Nocne zapiski

W wieku dwudziestu lat coś we mnie dojrzewa.
Czuje jak urodzaj w
głowie się przelewa.

Wieczorne monologi, nie pozwalają spać.
Umysł kwitnie, pragnie się rozwijać.

Bezsenność nie jest mi obca,
mam wrażliwość
małego chłopca.

Lubię spotykać się z nocna ciszą.
Ona i ja - wysoko,
reszta płynie niszą.

Kocham ten spokój bijący od czterech ścian,
nic się nie liczy,
zakręciłem bólu kran.

Wielbię też gwiazdy i za oknem księżyc.
Chciałbym tą magie wszędzie szerzyć.

Lecz rzeczywistość
nie jest tak wspaniała,
choć dziś spokojem i harmonią mnie zalała.

Staram się myśleć , że wszystko się zmieni.
Chce widzieć człowieka, nie chce widzieć cieni.

Władza deprawuje tych na górze,
bankiety, wycieczki, czerwone róże.

Ku wyżynom pnie się nasza inflacja,
wzrost gospodarczy to dla niej kolacja.

Jakoś to będzie tak mniemam sobie,
utopie w ukropie rządących utopie.

I może kiedyś system się przeobrazi,
a może to tylko mnie tak razi?

Cóż ja mogę, bezsilny człowiek,
nie powstrzymam
nawet zamykających się powiek...