O piętnastej za śmietnikami na polu

Wszystkie wrony
które karmiłem w dzieciństwie
nie żyją
pospadały prawdopodobnie
z popielatego nieba
jak święte obrazki ze ścian
a niektóre skamieniały
w cierniowych gniazdach na drzewach

karmiłem je
resztki z obiadu dawałem
i kiedy szedłem wśród komórek starych
to mnie witały

nie żyją moje wrony
odleciały
zostało niebo sine
i stary emaliowany garnek
w którym jedzenie nosiłem