na pozór umieram i zmartwychwstaje, tak mi poezją jest pisane

wschodom pisane są słońca
tyle że brak ciepła
i promień gdzieś nie dosięga

zimom natomiast paradoks otchłani
im bliżej już jesteś
tym żar bardziej rani

a gdy podajesz jej polnych kwiatów garść
gdy dłoń więdnie
a strumień prawdę zacznie kraść

woń miękka ściska w gardle czas
jesteś chwilą i jesteś cały
a później znowu sam

poliamoria?
serce to dziwka
krew rozrzedzona
- mięso przeżute

i tylko zapracowane tętnice
wołają już
- spać