Kiedy wracały żmije nadchodził mojej pieśni wyjścia czas

Wodnika czas.
Pora zmian.
Wymarzyłem i w nasz.
Namysłowski las.
Żmije wróciły.
Pierwsze chwile jedności.
Wspólnoty w szczerości.
Wiersze uśmiechnięte.
Już łączą nas.
Ja już wierzę.
Ty usłyszysz wreszcie.
Trzask dzieci rzucanych.
Przez matki.
O podłogę.
Syk gaszonego papierosa.
O skroń oseska.
Przez konkubenta.
Zobaczymy jak ojcowie.
Wracają na łona żon.
Klasyczne teściowe.
Matkami będą.
Lub wzorem sióstr żmij.
Wybiorą las.
Jeszcze gajowy.
Odwiąże ostatniego psa.
Przy drodze krajowej 39.
Wakacyjnego psa.
Porzuconego jak.
Wakacyjną namiętność.
A co mi tam.
Czasie Wodnika.
Ja od Cie chcę.
Daj jej amnezję.
Niech nie żyje.
Ciągle tym.
Że tamten ja.
Dwadzieścia lat nazad.
Nie rozumiał.
A tymczasem.
Na łąki.
Wiecznej pamięci.
Przyterkotały ciekloty.
Radości Ekscytacji.
Zauroczeni nimi.
Wyczekujemy Godota.