Pożegnanie

W mym testamencie wierszem pisanym,
Co może bardziej list przypomina,
Proszę by ze mną był pochowany,
Łańcuszek z zawieszką - srebrna lilija.
Skąd mam coś takiego? - pewnie zapytacie
No to Was zaskocze, mam to po bracie.
Tym co umarł dawno, dawno, dawno temu...
Pamiętacie? Fajnie! Powiem bratu memu,
Że ktoś o nim pamięta i nie tylko rodzice
Nawet się cieszę, mówię Wam to skrycie.
W końcu dołączę do niego w niebie,
Nie będę musiała myśleć o chlebie...
A teraz najważniejsze - co się ze mną stało
Szłam sobie drogą, wiecie - tą "małą"
I nagle ktoś wyskoczył zza drzew.
Miałam wrazenie, że to wielki lew
Ale nóż trzymał w swojej wielkiej ręce.
Zadbał nawet o twarzy zasłonięcie.
Cios zadał chyba nie tak bardzo wielki
I znikł, pobiegł za stare belki
Dlaczego zabija? - nie mam pojęcia,
To pewnie dla czasu zajęcia.
Pytacie, jak to możliwe, że mam czas na pisnie,
Skoro umieram w tej suchej trawie?
Cios zadał lekki jak już mówiłam,
Ale tu zupełnie nikogo nie ma!
Nikt mnie nie znajdzie, wiem o tym dobrze.
Jestem jakby na bezludnym lądzie.
Krwawie bardzo mocno, boli okropnie.
Wiecie co? Chyba już po mnie...
Żegnam Was więc tymi słowami.
Bądźcie szczęśliwi moi kochani!