Był człowiek i nie ma człowieka
właściwie to zabrakło wiary że można z tego wyjść
tylko z kilkoma szwami by później móc patrzeć na blizny
jak na pociąg który o tej samej porze
przejeżdża niedaleko domu i nie wzrusza
łzy schną zbyt wolno dlatego pamięta się o nich
kiedy nawet twarde wypływają z serca
czasem tak właśnie jest:
gdzieś musi być zima mimo wysokiej temperatury
18 February 2013, 10:06
"łzy schną zbyt wolno" - porusza, bo tożsame z moim obecnym stanem ducha...
Pozdrawiam
18 February 2013, 00:23
szeptać można, lecz ten co nie usłyszy sam sobie dopowie... więc pomilczmy w zrozumieniu :)
18 February 2013, 00:21
W niedoli nie składam. Zajmuję się wtedy "nie-życiem". Chociaż może mi się to zmieniło, nie wiem. Lepiej głośno nie mówić. :)
18 February 2013, 00:17
Jak wracam na swój stary blog to właśnie tak bywa, że... człowiek staje się sam dla siebie katem. Był. I go nie ma. Wspomnienia to coś, co łatwo w sobie zabić. Chyba, że się kiedyś lubiło pisać więcej niż: dzień dobry. U mnie też wszystko w porządku.
:)
18 February 2013, 00:13
smutek smutkiem przeszyty.. igłą życie a materiałem serce...
b. ładnie :)