Kobieta z fotografii

W kwiecistej sukience
na ogrodowej ścieżce
uśmiecha się przez pryzmat
skrytego w niej bólu.
Do mnie. I wiem to dobrze.
Przyglądam się jej, cierpi
strudzona własnym życiem.
Porcelanowa jej twarz
połyskuje w słońcu.
Ogrzewa jej zranione,
zawsze pomocne serce,
które biło dla wszystkich.
To Ona, moja Babcia.
Stąpająca po ziemi,
naszej ziemi, przed szesnastu laty.
Wdychająca powietrze,
którym poję się dziś ja.