Jasność zza chmur

Witaj Kati.
Bardzo się cieszę, że przywołałaś z przeszłości ten wiersz. Bardzo go lubię, oraz czas i okoliczności w którym powstał.
Fajnie było, nawet Mirek dał się porwać ponad i poza.
Odwzajemniam :)

a jednak nad kryjówką ukazało się piekne słońce!!!!!super wiersz! pozdrówka i uśmiech gratis:-)))))

Dziękuję Ela, ale hołd składam MISTRZOWI i dziękuję mu, że uniósł ciężar mojej przyziemskości.

Byłam, byłam...:-) Zawsze jestem. Nie zawsze jednak mogę pozostawić komentarz.
Nie można Ciebie nie czytać Adnachielu...:-)

Mirku, świetny efekt inspiracji :-)

Nareszcie mogę sobie pogratulować, że zainspirowałem :)
Świetny tekst Mirku, czytam i zdumiewam się, jak owocuje to optymistyczne ciepło, które roztaczasz.
Myślę, że częściej powinieneś wiersze popełniać :)

Spójrz na tą jasność zza chmur
Przyciągnij ją wzrokiem
Utul po powiekami
Nie dając jej wiatrom
Stamtąd do serca wprowadź
Ciepłą myślą bliźniemu
Gdy już tam zapłonie
Krwistą namiętną miłością
Zwróć ją ludziom
Roniąc gorące ogniste
Łzy najczystszego wzruszenia
Niech płonie ziemia
Niech goreją podpalone
Jestestwa ludzkie
Niech jasność i sytość
Miłości tryumfuje
Po co czekać na niebo
Jak każdy oddech
Może być rajem

Taka tam grafomania z Tobą zainspirowania

Kochana M., to wszystko, czego nie umiem wypowiedzieć w swojej poezji wprost, sprowadza się do próby wyrażenia, że cokolwiek czujesz, czuję to razem z Tobą.
Dziękuję Ci, że jesteś.

Elu, chyba powinienem się obrazić, tak dawno Cię u mnie nie było :)
Cieszę się, że w końcu zasłużyłem na odwiedziny :)

Bywają chwile zwątpienia, czasami pojawia się niewiara.
Jednakże tkwiące w nas wartości i ideały, te niezłomne i niezachwiane pozwalają zawsze na odnalezienie wiary i nadziei...

Kiedy czytam takie wiersze, serce wyrywa się z tęsknoty, by biec na te niebiańskie ścieżki.
Zamykam oczy, by móc widzieć więcej, aż rozchylą się niebieskie zasłony, roztaczając nieziemski błękit na horyzoncie ludzkiego istnienia.
Dzięki Tobie podążam od lat najpiękniejszymi na ziemi ścieżkami, śladami aniołów...