Lament paranoika

Wieczór, świece męczą oczy.
Łzawią woskiem
jak zdradzone prostytutki,
nieszczęśliwi słudzy.

Dla ulgi przykrywam ogień dłońmi,
patrzę na obrzęd delikatności.

Szklanka paruje ze złości.
Odebrałem jej refleks przyjaciela
w swym wnętrzu.

Wieczór, plywam w ogniu.
Przełyk kurczy się od ciepła.
Szkło zmrożonego bursztynu
podskakuje w nostalgii.

Dla ulgi goryczy wchłaniam bursztyn
Ogień został w mych rękach.

Zamieszkał w narzędziach zbrodni.
Gaszę świece i zaciskam ogień na bladości twej szyi.