Porcelanowa laleczka

Widzisz? Tam stoi
Na widoku,
uśmiechnięta,
porcelanowa laleczka.
Taka śliczna, pełna uroku, choć zupełnie sama.
Zielone oczka, różane policzki,
wolno puszczona ciemna aureola włosów.
Ot, porcelanowa laleczka.
Ludzie patrzą, zachwyt budzi,
uśmiechem rozjaśnia swój mały świat
Ta mała porcelanowa laleczka...
Lecz mało kto widzi rysy,
ładne ubranka trzymają całość.
Maską uśmiechu oszukuje świat, budowany marzeniami
Smutna, porcelanowa laleczka
Jeśli się ruszy, upadnie,
jak cały jej świat.
Zmiecie ją w proch, choć na oczach księcia
Więc stoi i marzy
Popsuta, porcelanowa laleczka