Widzę w lustrze pamięci jedynie sylwetek cienie
I twarzy zarysy rozmyte, otulone w mroki.
Uśmiechów świetliste smugi, listków dłoni drżenie
I strzępki słów z piosenki przedostatniej zwrotki.
Dymy kadziedeł zasłoną kiedyś czas rozdzieliły
Unosząc nagle ku niebu waszą lekkość bycia.
A jednak widzę wszędzie ślady tak sercu miłe
I słyszę najbliższe głosy w cichości serca bicia.
Czas nasze światy zbliża, a każda chwila coś zmienia.
Gubiąc siebie w gwiazd mroku, zdumiona spotrzegam porankiem
Widzę was w każdym uśmiechu, w tęsknych ku niebu spojrzeniach,
W sposobie, w jaki podnoszę do ust, pełną łez filiżankę.
I choć każdy dzień pustką głuchy mijając bez imienia
A liczba dni w nieskończoność oddziela myśli granicę
Spotkam was, słyszę czasem, i nie wiem czy szept to złudzenia,
Czy nieśmiertelności serca odwieczna obietnica...?
31 October 2010, 15:08
Gerardzie dziękuję, wiesz jak wiele znaczą dla mnie Twoje słowa.
Sebastianie, a zatem nie wzruszam się dziś samotnie...;)
Dziękuję za ciepłe słowa.Damianie, ten szept to jedyne co możemy stamtąd usłyszeć, jedyne co pomaga trwać...Dziękuję, za wyjątkową jak zawsze wnikliwość w czytaniu między wersami:)
31 October 2010, 14:35
„I choć każdy dzień pustką głuchy” to
nieważne kto zaskoczy ciszę, która tylko patrzy kołysząc się
:)
Jeśli ten szept - trzepotem skrzydeł, to Madziu z pewnością jest to nieśmiertelna obietnica :)
Ja go słyszę w słowach tego przepięknego wiersza ;)
31 October 2010, 09:19
Dziękuję bardzo Marcinie, trudno ubrać w słowa myśli wzruszeniem malowane, tym bardziej cieszę się, jeśli do kogoś to trafia.
Pozdrawiam serdecznie.
31 October 2010, 09:17
Naprawdę coś cudownego! Podczas czytania tego wiersza odpłynąłem na chwilę w inny, piękny, świat poezji...
Pozdrawiam.