Ciche niedokończenia

w ciszy zastygłych win, co deszczem
tulą wspomnienia w natchnieniu
i strąconych spotkań, gdzie życie zastygło z tyłu

potykasz się o tamtą przestrzeń
by ją znowu mieć na własność
i gdzieś w tej tęsknocie wydumanej
twój smutek leży

bo nie odchodzi się nie krzywdząc
stygmat bez zrozumienia
że była droga i most przy niej złamany