Schronisko

nie pozwól miłości być bezdomnej
otwórz jej drzwi twego serca
nie pozwól by chłód zimowej nocy
skazał ją na śmierć okrutną
w cichej modlitwie zanoszę prośby
byś przyjęła ją pod dach swój skromny

/troszkę to stare ale jakoś mi się nasunęło :))))/

pozdro ciepłe :]]]

M i s t r z o s t w o !

Zabieram:)...Piękny wiersz. Pozdrawiam:)

U mnie dziś upał, więc szukałam trochę ochłody w pamięci;)

Dziękuję za opinię i pozdrawiam również:)

Damianku, piękna pointa, cóż mogę dodać... jaśniej tutaj się robi, kiedy się pojawiasz:)

Piotrze, taka Samotnia mi się zamarzyła;)

Pozdrawiam Panowie, cudnego dnia:)

Ciepły i optymistyczny.
Też pomyślałem o górskim schronisku, takim po górskiej wędrówce z widokiem na rozświetloną latarniami kotlinę i zarysowanym na horyzoncie zachodzącym słońcem.
Pozdrowionka

Przystań serca jest jedynym miejscem, do którego co ranek ciągnie każdy, spowity tańcem snów, okręt...

Piękny wiersz, kradnę i życzę miłego dnia, Madziu :)

Takie słowa są dla mnie największą nagrodą.
Dziękuję Romku i życzę Ci, by tęcza, której wypatrujesz, była piękniejsza niż mógłbyś wyśnić.

Tęsknię za taką ramion przystanią, bo wzburzony mój losu akwen zalewa fal zimnych kłębowiskiem pokład, po którym życie się ślizga. Dzięki takim właśnie wierszom, nadzieja pozwala mi spokojnie wypatrywać tęczy.
Piękny wiersz!
Pozdrawiam.