Amnestia

Ubieramy się w metafory
Od stóp do głów
Wstydząc się nagości
Swoich emocji

Bo tylko tak
Są wolne
Jak ptak szybują
W górę, pod strzechy

Zrzucamy im kajdany
Otwieramy cele
To czas amnestii
Bo spojrzeliśmy im
Prosto w oczy

A wyrok jest jak
procent składany
W ofierze za winę
Którą wydaliśmy
Sobie za uczucia

A w głębi
Za kratami kłamstw
Siedzi prawda
Odsiaduje dożywocie

Kłamiemy
Że nikogo nam
nie potrzeba
Bo oni tylko są winni
Kształtu naszego życia

Nie interpretuj
Nie analizuj
Poczuj
Uwolnij