Zatopione miasto

"Kiedy mrok miasto duszy owładnie, ciemności stają się domem
Są bowiem takie chwile, gdy serce uwiera jak kamień"

I dobrze, że w wieczór bezgwiezdny znalazłam ten wiersz...:)

tajemniczość bije z tego wiersza! piękny jest ! + zostawiam z pozdrowieniami serdecznymi ! : )

Adnachielu, przenikliwość Twojego komentarza wprawia mnie w zakłopotanie, trafiłeś bowiem w samo serce tego wiersza:)

Dario dziękuję ślicznie za takie słowa, na pokłony nie zasługuję, ale cenię sobie bardzo Twoją opinię:)

Dziękuję Wam. Dobrej nocy:)

pokłon niski za piękny wiersz :)

pozdrawiam ciepło

Już sam tytuł mnie zaintrygował. Kolejno czytając nie mogłem powstrzymać się od wspomnień, które wywołują Twoje słowa. Ale jakże piękne i subtelne słowa...
Zatapia warownię smutku, w oczu błękitu lagunach - coś wspaniałego...

Nazwij ją rozmową...

Pozdrawiam Madziu :)

Dziś chyba kolejny raz muszę przyznać, że moje wersy gasną przy iskrzącym lśnieniu poezji słów komentarza, bo nie wiem jak miałabym inaczej nazwać Twoją wypowiedź Sebastianie...

Dziękuję:)

Bo tak pięknie kreślisz...uczucie,na kartce przez tak piękną duszę...takie odzwierciedlenie,wrażliwość pobudza i wyobraźnię tego miasta...co falą porusza...Chociaż to miasto zatopione...jest Twoje,to przez ten obraz jego...rodzę tam i moje...Chociaż chciwy nie jestem,a wyobraźnia...i tak robi swoje...

Pozdrawiam ciepło Madziu :)

Przy takim komentarzu, mój wiersz wydaje się być bardzo ubogi Romku:)

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie:)

Poezja w najszlachetniejszej postaci, gdzie słowo ze słowem zdaje się łączyć w błogim pocałunku i gdzie tylko wymogi ortografii każą im się rozdzielić interpunkcją :)
Czytając żal tej chwili kiedy powieka zmuszona jest zwilżyć oczy oschłe od zachwytu :)