pusty talerz

Inspirowało mnie życie. Dziękuję.

Wyjątkowy...

Piękniejsze zdają się być moje wersy, gdy czytam je Twoimi oczami.
Wiesz, że nie tylko się nie gniewam, jestem zaszczycona.

Są ludzie, w których całe Niebo zastygło.
A w tym wierszu - jakże wyraźnie - wyrzeźbiłaś piękno Bożych rysów.
Zabieram więc ze sobą, mam nadzieję, że się nie obrazisz Giuli :)

Po zapoznaniu się z inspiracją, tym bardziej wyrazy uznania za wiersz Giulietko.

Zainspirowany opowieścią o człowieku, z domu opieki, który od ośmiu lat prosi w wigilię, by ustawiono jego wózek inwalidzki przy oszklonych drzwiach, gdzie od świtu do zmierzchu z topniejącym w ręku opłatkiem czeka wytrwale na syna...
Obyśmy dostrzegli w takich ludziach Jezusa, na którego podobno czekamy.
Dziękuję, że zatrzymałaś się, Krysiu, pozdrawiam cieplutko, ciepłem, które tu zostawiłaś;)

Poruszający wiersz...może kiedyś każdy z nas zmierzyć się z taką samotnością,
w chwili świąt...oby nie.

Pozdrawiam serdecznie :)