FYRFL MEDYTACJE ZNAD JEZIORA KAŃSKO W ZŁOCIEŃCU

Tak rzeczywiście tak jest
Że kiedy wychodzę do lasu
Nad twą malowniczą rynną
To zaczynam odczuwać
Bezgraniczną nieskrepowaną
I dziecięco czystą radość.

Całym moim ciałem
Od najtajemniejszego wnetrza
Po krańce skóry i włosów na niej
Targają dreszcze które
Wytrzepują ze mnie lęki
Przywiązania trujące bluszcze więzów
Blokad i niemocy wszelkiej codziennej

Jeszcze jest tak ze mną
Że niesamowitą ekstazą jest mi
Tafla jeziora
I baraszkujące po niej podmuchy wiatrów
Które układają grzywy jej fal
Niczym zaczarowany mistrz fryzjerski
Te zaś długo nie pozwolą się prosić
Promieniom słońca i zaczyna się ich taniec
W takt muzyki ze stale rodzących się
Nut ptasich kompozytorów
Którzy są jednocześnie najgenialniejszą orkiestrą świata
Do której podłącza się chór
Z zaschniętych liści trzcin i buków
Prowadzony niewidzialną batutą wiatru

Co wtedy czuję
Ano przenika mnie coś niewytłumaczalnego
Niepoznawalnego i nienazwanego
Ale jest szczęściem radością
Wesołością wibracją pełnią ekscytacją
Bliskością uśmiechem
Lekkością tańcem
Bogiem jestem
Wszystkim jestem
Dobrem perfekcyjnym dobrem

Potem zamykam oczy
Królem jestem w swoim jestestwie
Na razie tylko część jego
Jest czystością z bieli
Resztę niby nijaka szarość wypełnia
Lecz z niej to niczym roje meteorów
Wyłaniają się ognie białych gwiazd
I wędrują we mnie srebrzą mnie
Szarość ustępuje igrcom srebrnych poświat
Srebro gwiazd rozpala się w złoto
Kul wewnętrznego światła
Już jestem jasnością ciepłem
Z jądrem ziemi jednością
O niewyczerpanej energii potencjałem
MIŁOŚCI
A teraz wyobraź sobie wszech kosmiczny
Wędrowco po wszech czasie
Co dzieje się we mnie wewnątrz
I na zewnątrz gdy patrzę
W twoje chętne i otwarte serce
Ależ dajesz mi jakość!