Bez poezji

Tak narodził się człowiek
po prostu
wysiadł z pociągu
na małej stacji
asfalt pod stopami
miał jak aksamit
a słońca twarz
jaśniała w beciku

Pociąg odjechał
i zielona z sińcami pod oczami
lamperia na klatce schodowej
była mu drogą
zęby z poręczy wybite
i drzazga pod paznokciem sosnowa

Chodził niekiedy na stację
chciał ponownie się narodzić
liczył wagony
węglem miały gęby wypchane
brunatnym i znojnym.