Obietnica poranka

szyba, a światło zrasta się ze mną
na brzegach skóry maluje cierpliwość
drzew do kaprysów pogody. jesień

ma żywe włosy tak jak ja i trzyma mnie
za rękę kiedy opuszki palców stygną
w przestrzeni. wędrują słońca po

białych poduszkach. może jest za cicho,
a może to wszystko do zaistnienia.
czy jest coś, co nie ma cienia? może zaświecę.