Bez tytułu

Strumienie łez nie do zatrzymania, spływają mi po policzkach.
Echo samotności odbijające się od moich czterech ścian, wbija się jak ostrze, przebijając moje kruche serce na wylot.
Ból przeszywający moją duszę, rozrywający ją na miliardy kawałków, sprawia, że się gubię.
Zagubiona wśród natłoku własnych myśli, zagubiona we własnym świecie;
Kroczę po cienkiej linii życia, szukając sensu własnej egzystencji.