Strach

Strach

Strach taki zwykły przed potknięciem się na lodzie
I taki inny
Większy
Strach przed mówieniem prawdy głośno
Ten sam od wieków
Ludzki strach
Naprawdę ten sam, który pętał naszych dziadów
Ojców
On króluje i dziś w naszym duchu
Nogi od niego stają się jak z drewna
Usta w posiadanie bierze paraliż
Jaka bowiem nagroda czeka
Jaka?
Pewnie licha jak wiosenne palto
A potem, co
Wyszydzenie przez innych, którzy hołdują kłamstwu
A co jest prawdą a co kłamstwo
Strach to on jest panem niepytający o prawdę
Walka samego ze sobą
W samotności
Potem częściej stajemy się pokonanymi
W szafach chowamy wszystko
W ciemnych szafach
Na ich straży stawiając wartowników
My nimi jesteśmy
My …

Władysław Andrzej Bobrzycki