Czekając na świt

cichy szelest
i szept anielskiego głosu
gdzieś przed świtem
w półśnie dosłyszałem
serce mocniej zabiło
podmuch skrzydeł poczułem

i choć wiem
że to sen był jedynie
jakby nadzieja wlała się w ma duszę
o pięknym brzasku
który już jutro być może nadejdzie

>>>>>>>>>>>>>>>>>>

jakby jaśniejsze było życie :))))

Adamie...

Słońce znów wzejdzie, lecz nim świt nastanie, każdy z nas szuka tych skrzydeł błękitu, oby ich szelest budził Cię przed świtaniem...

Pozdrawiam serdecznie...

obejmij mnie proszę
swymi błękitnymi skrzydłami
bym burzę przetrwał
z nadzieją niezachwianą
że znów wstanie słońce
i wstęga tęczy kolorem przetnie niebo
a złe chwile w mrok obleczone
odejdą wraz z nocą
gdy świtu pierwsze promienie
dotkną naszych twarzy

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

mogę tak czytać Twe wiersze, jak piękny obraz słowem malowane ...pozdrawiam sobotnio :)))

Aniu, dziękuję za tak miłą opinię i pozdrawiam ciepło:)

Zachwycaja Twoje wiersze...Pozdrawiam:)

Dziękuję Wam za te piękne słowa, które chowam głęboko w sercu, z głębi którego Was pozdrawiam:)

Piękne..
Istna perełka :)

Przepiękna ta nadmorska "odwaga serca", i mimo że "nikt nie wypatruje nadziei żagli białych", to rodzi się ona na niebie...
Cudeńko :) Pozdrawiam :)

Magdaleno, z niezwykłą uwagą trzeba czytać Twoje wiersze, by nie przeoczyć żadnego z niezwykłych porównań...
"Nadziei żagle białe", "niebo rozdarte błyskawicy skrzącym nożem" i wreszcie ów "spojrzeń zorza".

Kolejna perełka, którą kradnę...
Pozdrawiam cieplutko Mistrzynię Słowa :)

Ależ pięknie malujesz obrazy słowami...cudo...