Stojąc po środku niczego,
wszystko wchłonęła ciemność
i przestrzeń i czas.
Patrzę co utraciłem
przez zamknięte oczy widzę
ją
której stopy do ziemi ciężkiej przykute.
Tworząc się pytam się ciszy,
Jak mam odejść?
Czy nie zgrzeszę zostawiając ją?
Wtem odezwał się głos
- Czymże jesteś by czegoś żądać?
Podaj mi rękę - rzekł - nim trwoga ogarnie
cię na wieczność.
Wtem na dole widzę
dom swój rodzinny
I stał tam samotny w ciszy jak w spokojnej toni.
Ciężkie jak kamień łzy rozbiły się, pękły....
Czy nie zgrzeszę odchodząc od cierpienia?
Wtem ciepły wiatr zawiał,
czasów mych młodzieńczych
zapach kwiatów polnych
lasu i chleba
Anioł złapał mnie za obie ręce i rzekł
- Chodź, jeszcze dziś staniesz się nimi.
Jakże mam tego odejść?
Serce me się skruszyło
w miękki popiół.
Odwróciłem się raz ostatni
by ujrzeć
te rzeki, te łąki i ten las...
Lecz już ich tam nie było
Lecz już nikogo tam nie było
Tylko cisza ciemna, głęboka i ciepła.
Dzwonów dźwięk me duszę uniósł
A kroplami gwiazd
odmierzył się mój czas.