***

Stojąc na wzgórzu, utopion w jasności
W krainie nadziei, co umrzeć nie może
Spragnion był światła i sprawiedliwości...
A nad głowami jaśniały mu zorze...

I dzień stał się nocą, rozszarpany gwiazdami
Co rozsypał je ktoś po atramencie wieczoru...
Ciszy krainę oblężono krzykami
I zabarwiono karminem, cieknącym z żył potworów...

Mgła spływa z porankiem na wzgórza tęsknoty
A wiatr pozłocony światłością odwagi
Biegnie między góry, jak wąż, jak blask złoty...
By ciemność zakopaną pod sercem wybawić!

I zacznijmy krzyczeć, i zacznijmy śpiewać!
I rozpostrzyjmy skrzydła w operze rozpaczy!
I czyny bohaterów będziemy opiewać
Choć mogił naszych przecież nikt nie zobaczy...

Nic to jest, ich pamięć, tych ludzi niegodnych
Dla nas, dla rycerzy o smoczych źrenicach!
I my mamy prawo do twarzy pogodnych
I do uśmiechów na naszych, pobladłych przecież licach

Naszą drogą jest wykrzyczana pieśń
Co sięga szczytów ośnieżonych gór
Choć przyjdzie nam bez sensu pleść
Przemykać w cieniach niczym szczur...

To wojna trwa, u kresu dnia
Miecz ostrzem swym pożogę wznieci
Zakrwawi złoty słońca szlak
I nada niebiosom barwę miedzi...