drzewo
stoi pośrodku pola
samotnie
oddając pieszczotą słońca promieni
słuchając melodii wiatru
w rytm taktu kołysząc
wiosną ubiera się w zieleń
latem w łzach deszczu kąpie
jesienią złote szaty rozbiera
zimą zazwyczaj nagie
czasem białą czapę nadziewa
z nasionka kiełkuje
tak jak człowiek
z wiekiem umiera
Autor
26 February 2012, 19:13
Bleidd nie tylko na błyskawice, ale najbardziej na samotność...
pozdrawiam serdecznie :)))))
23 February 2012, 16:34
Dziękuję Witoldzie... myślę, że Twój na pewno jest ładniejszy, bo czytam Twoje wiersze i są b.ładne...a ja zawsze mam lekki niedosyt, że nie jest do końca doszlifowany, ale jak zacznę poprawiać to dopiero wychodzą bzdury,więc wolę pierwszy zapis...może kiedyś nauczę się pisać lepiej to popoprawiam swoje teksty...a chętnie przeczytam Twój :)))
serdecznie pozdrawiam :)))))
23 February 2012, 06:33
Piękny wiersz...Dla mnie tym bardziej szczególny , gdyż potwierdza że wszyscy czerpiemy z tego samego źródła...Kilka lat temu przelałem na papier to samo przesłanie [choć pewnie w gorszej formie ] i nigdy,nigdzie go nie pokazałem...
Pozdrawiam serdecznie...
21 February 2012, 19:27
no właśnie Pani Julio gdyby człowiek mógł? ale wiele musi...
dziękuję :)))
wzajemnie serdecznie pozdrawiam :)))))
20 February 2012, 21:16
Gdyby człowiek mógł...przetrzymać i znieść tyle co te...drzewa?
Konspekt przesłania wiersza... świetny!
Tradycyjnie pięknie pozdrawiam
J... :):):)