Brak miejsca na rekonwalescencje serca

Stoimy
Na dwóch krańcach mostu
Mamy serca zdarte do krwi
I nikły uśmiech na ustach
Czekamy
Pod nie swoim niebem
Wyobcowani do szpiku kości
W obawie przed potknięciem

Myśli sparaliżowane nadzieją
Wypełniają opustoszałe wnętrze
Na próżno w mroku szukać wytchnienia
Gdy świat odwraca się plecami

Zatrzaśnięte powieki
Nie zrozumiałe zdania
Zasznurowane usta
W kajdanach ręce