Eugenika

Stała pośród wiatru
rozpaczliwie błagając Boga
ale On umarł
i w myślach się pochował,
Ukryła się w sobie
kiedy poczuła nagość ciała
a wstyd był obok
był wszystkim co wtedy miała.
Usłyszała krzyk
chyba wydarł się jej z ust,
Wszędzie oczy
Patrzą na nią
Oni też wkrótce zginą
Za brudną krew w żyłach wylaną.
"Chcę wtopić się w wiatr
i wzlecieć już ostatni raz
nad ten czas,
nad chmury które mnie obronią"
Jęk powietrza szepnął syntonią
"Czy to przegrała dłoń walcząca z bronią ?"
Huk
Przedarł się przez serce
uwalniając brudną krew
a ta krew była czystsza
niż tysiące tamtych serc.