ciemne chmury

ściany pękały, a włosy szalały na wietrze
uwydatniając głęboką czerwień
zachodzącego słońca. wilgoć cegieł.

jedna po drugiej kruszyły pustkę.
zagłuszały noc, o której wolała nie myśleć.

nie bała się ani początku, ani końca.
ciepła dłoń sypała piach na biodra. w głąb
siebie przemijały marzenia. dzieliły się sny.