a może nie jestem człowiekiemm

schyliłem się po swoje
niezadowolenie
u stóp namysłu
zadośćuczynienia
znalazłem kromkę codziennej goryczy
i chwile co w swym szepcie
proszą się spełnienia

z ironią w sercu ukułem się
w sedno
by dotrzeć wnet do drogi
samo egzaltacji
być albo wyć wypełnia świat we mnie
jak siedem dziwnych zbiegów
prostej sytuacji

coraz mniej w moich żyłach
stosunku do życia
kieruję się do celu boso
na paluszkach trwogi
puste odwroty myśli od momentu chwili
tulą moją ciekawość
w dziwny sen ubogi

pytanie które formą przenosi
myślenie
chowa się w nicość słowa
dziwnej konstelacji
może nie jestem prawdziwym człowiekiem
tylko wytworem ludzkiej
biurokracji