Maski

Ranek mnie wita dylematem
którą dziś maskę przybrać...
Czy tą, pachnącą róży kwiatem?
I znowu miłą przygrać?

A może tą, co oczy puste
ukrywa wśród uśmiechu?
Do tego ubrać grzeczności chustę,
nie zauważą grzechu...

Wszystkie wytarte, wszystkie znoszone,
już na mnie nie pasują.
Dlatego czasem, gdzieś upuszczone
pękają i się psują.

I wtedy tymi pęknięciami
węże przeszłości wyłażą,
które mą duszę całymi dniami
swym gorzkim jadem parzą.

A moje serce całe skrwawione
i ran od jadu pełne...
czy kiedyś będzie naprawione?
Czy na kawałki pęknie...