Dobrowolna autodestrukcja

Przyszła nie wiadomo jak i skąd.
Zamieszkała na dobre w Twym umyśle.
Cicha i niepozorna, tak często pożądana...
Liczysz na spokój i ciszę?
Jakże to pomylone myślenie.
Właśnie wpadłeś w jej kościste ramiona.
Wbija szpony w Twe wątłe ciało, zaczyna je rozdzierać...
Na twarzy maluje się wyraźny obraz bólu i cierpienia,
A na ramiona spływają jak smoła - jej cierniste kosmyki.
Bezgłośnie wołasz o pomoc,
Lecz los przyszył do Twojej twarzy uśmiech.
I stoisz w tłumie, niezrozumiany...
Po to, by ostatnim tchnieniem złożyć pocałunek na ustach swej słodkiej... Samotności.