W oddechu

promyk złocisty tańczy w sarkofagu łez
jak motyl nieuchwytny dla moich zmarzniętych dłoni

krew bezradnego brzasku
śni o upadku ciążącego na mnie fatum

moje błagalne spojrzenie wbite w niebo zamiera
gdy gwiazdy po policzku nocy spływają w żałobną pieśń

teraz w oddechu czarnej ziemi
mój anioł stróż aromatem rosnących róż